сов. перех. и неперех.; разг.-сниж.
1. однокр. к гл. пырять
2. см. тж. пырять
ПЫРНУ́ТЬ, пырну, пырнёшь, совер. (к пырять), кого-что (прост.). Кольнуть каким-нибудь орудием, резким ударом вонзить что-нибудь острое. «И хоть бы какая была причина, а то вдруг - словно ножом в сердце пырнул.» А.Тургенев.
ПЫРНУ́ТЬ -ну́, -нёшь; св. кого-что. Разг. Ударить чем-л. остроконечным. П. ножом. П. рогами. П. в бок.
◁ Пыря́ть, -я́ю, -я́ешь; нсв.
-ну́, -нёшь; сов., перех., чем
(несов. пырять). прост.
Ударить чем-л. остроконечным.
Пырнуть ножом.
◊
- Что с ним станешь делать, - сказал пристав. - Пырнет кинжалом, вот и все. Л. Толстой, Хаджи-Мурат.
пырну́ть, пырну́, пырнём, пырнёшь, пырнёте, пырнёт, пырну́т, пырну́л, пырну́ла, пырну́ло, пырну́ли, пырни́, пырни́те, пырну́вший, пырну́вшая, пырну́вшее, пырну́вшие, пырну́вшего, пырну́вшей, пырну́вших, пырну́вшему, пырну́вшим, пырну́вшую, пырну́вшею, пырну́вшими, пырну́вшем, пы́рнутый, пы́рнутая, пы́рнутое, пы́рнутые, пы́рнутого, пы́рнутой, пы́рнутых, пы́рнутому, пы́рнутым, пы́рнутую, пы́рнутою, пы́рнутыми, пы́рнутом, пырнут, пырнута, пырнуто, пырнуты
см. ударить